Vaak wordt afvallen gezien als iets fysieks. Je gaat anders, minder of juist meer eten. Je verhoogt je
activiteiten, voorkeur gaat dan uit naar krachttraining. Met als resultaat, je verliest gewicht.
Natuurlijk is bovenstaande zeker waar. Maar er is nog een onderdeel in het afvallen dat wordt
onderschat. Namelijk je mindset. Ik kan hierbij uit eigen ervaring zeggen dat dit misschien wel
belangrijker is dan het fysieke aspect.
Zelf heb ik de afgelopen jaren wat af gejojood. Mijn reis begon al in 2012. De weegschaal tikte de 80
kilo aan en ik was er helemaal klaar mee. Kocht een Sonja Bakker boek en ging aan de slag. Met
resultaat. Ik verloor zo’n 12 kilo. Af en toe kwam er wat bij, maar dit ging er ook wel met een beetje
opletten weer vanaf.
Daarbij melde ik mij aan bij de bekendste sportschool van Nederland, waar een hele nieuwe wereld
voor mij open ging. Voorheen had ik namelijk alleen aan teamsporten gedaan waarbij er een bal in
het spel was. Ik starte op de cardio apparatuur en de vaste apparaten. Want die dumbells, geen idee
wat je daar mee moest doen.
Zo verloor ik uiteindelijk nog wat kilo’s. En zat ik prima in mijn vel in 2014. Maar ja, dan raak je in
verwachting. Er was iets in mijn hoofd wat zei “geniet er maar even van”. Ik bleef wel sporten tot
redelijk op het eind van mijn zwangerschap. Maar die kilo’s. Damn, dat waren er veel.
En dan komt dat kleine meisje op de wereld. Missie volbracht en nu? Ik kreeg daarbij last van bekken
instabiliteit en kon de eerste weken nauwelijks vooruit. Nadat de fysio groen licht gaf ging ik weer
sporten. Maar w.b.t. de voeding wist ik niet waar ik moest beginnen.
In December kwamen we via een kennis terecht op de SAP cup. Een bodybuilding wedstrijd, die elk
jaar wordt gehouden in Veldhoven. Onwijs gaaf om al die mensen op het podium te zien. Richard ik
besloten het jaar traject aan te gaan, met als doel Dec 2016 zelf het podium op. Een betere stok
achter de deur kon ik niet bedenken.
Samen met een groep werkte wij aan hetzelfde doel. Ik volgde voeding en trainingsschema’s en
uiteindelijk zag ik mijn lichaam transformeren. Een jaar lang heb ik alles gegeven om dat podium te
halen. Maar één ding veranderde niet mee, mijn mindset. Ik was als het ware een robot, die
klakkeloos alles deed wat haar werd opgedragen. Met een mooi fysiek resultaat. Maar als ik in de
spiegel keek, kon ik daar geen fantastisch gevoel aan koppelen. Ik zag geen afgetraind persoon, ik zag
een meisje met teveel onzekerheden. Die moeite had om woorden te koppelen aan emoties. Het
liefste altijd haar eigen problemen oploste en al helemaal niet om hulp van anderen vroeg als het
even teveel werd. Resultaat, de wedstrijd was voorbij, het regime werd losgelaten en de kilo’s vlogen
er weer aan. Ik was in mijn mind namelijk niet dedicated genoeg om een mooi fysiek te willen
behouden. Als ik daar nu op terug kijk, snap ik daar niks van. Maar dat is wel de realiteit.
Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was een nieuw doel. Weer een extreem wedstrijd
doel. Want ja, dat kon ik. Dus weer aan de bak. En wederom met succes. Het fysiek veranderde en
het doel van de wedstijd kwam weer in zicht. Maar daar kwam de grote alarmbel. Eentje die ik nu
pas kan zien als een teken van mijn lijf dat ik niet naar haar aan het luisteren was.
Ik werd ziek en behoorlijk. Mijn lichaam gaf mij een keihard signaal. Stop met mij te treiteren. Ik
besloot om te werken aan herstel. Maar bleef het moeilijk vinden om echt te luisteren. Ik ging te
hard. Gaf alles om weer te herstellen. En na een jaar lukte dat. Maar dat stemmetje in mijn hoofd zij
gedurende de weg al vrij snel “vergeet niet af te maken waar je toen aan begonnen bent”.
Die tweede wedstrijd moest er komen. Tja, zo ben ik gemaakt “geprogrammeerd”. Ik doe niet aan
half werk. Ik maak altijd af waar ik aan begonnen ben.
Maar deze voorbereiding ging alles behalve soepel. Ik had er moeite mee om vaste voedingsschema’s
te volgen. Ik wilde meer vrijheid als het om eten ging. Was bang voor de periode na de wedstrijd.
Maar besloot toch door te zetten. Uiteindelijk is het mij gelukt om wederom op dat podium te staan.
En was ik trots op het feit dat ik daar stond. Tevreden over mijn fysiek, maar mentaal nog steeds niet
waar ik zijn moet.
De laatste wedstrijd was december 2019. Herken je mij nog op de foto? Helemaal rechts! En ook nu ben ik na deze wedstrijd de nodige kilo’s
aangekomen.
De afgelopen weken ben ik aan de slag gegaan. Maar dit maal met luisteren naar mijn gevoel. In de
spiegel kijken en de mooie dingen benoemen. Trots zijn dat dit lichaam elke dag functioneert, een
kind heeft gedragen. Een ziekte heeft overleefd.
Dat wil niet zeggen dat ik er niet wat kilo’s af ga halen. Maar wel op een andere manier. Ik ga het
verhaal in mijn hoofd herschrijven. Zodat ik van de buitenkant ga zien wat ik van binnen voel.
Ik weet dat er veel vrouwen (en mannen) zijn die met hetzelfde struggelen. Je valt een paar kilo af,
maar komt ze vervolgens weer bij. Je gaat voeding onderscheiden in goede en slechte voeding. Maar
eigenlijk bestaat echt slechte voeding niet. Slecht is een woord wat wij eraan geven. Een punt taart is
niet slecht als je er een goed gevoel aan koppelt. Als je ervan kan genieten omdat je jarig bent of
omdat je iets anders te vieren hebt. Het gaat om het gevoel. Het is juist het schuldgevoel dat wij
ervaren als wij iets nuttigen zoals snoep, taart, chips. Dat maakt dat wij ons niet goed over onszelf
voelen en de boel verder gaan saboteren.
Dus de vraag aan iedereen die zich hierin herkent. Wat is jou verhaal? Welke overtuigingen heb jij op
je lichaam of afvallen? En hoe zou jij je verhaal willen herschrijven?
Liefs Marina
