Afgelopen week werd ik weer even kei hard met mijn neus op de feiten gedrukt.
Het hing al weken in de lucht, ik merkte het aan mijn stemming.
Maar ook aan mijn lichaam, het gaf steeds vaker signalen af. Buikpijn, hoofdpijn, last van mijn spieren.
Sporten haalde ik geen plezier meer uit en er was onrust, heel erg veel onrust.
Mijn hoofd maakte overuren en vaak over zaken waar ik zelf geen invloed op had.
Of omdat het mijn leven niet was, maar ik mij wel verantwoordelijk voelde.
Of omdat ik de to do lijst in mijn hoofd dusdanig lang maakte dat hij niet meer te behappen te was.
Je zou denken dat ik als geen ander weet altijd de signalen van mijn lichaam te volgen. In 2018 had het mij toch al eens een mega wake up call gegeven. Toen ik op een Zaterdagochtend wakker werd en zowel mijn spraak en functie van mijn rechterlichaamshelft het gewoon niet meer deed.
Bacteriële meningitis was de conclusie en leverde mij 11 dagen ziekenhuis, 6 weken een infuus met antibiotica op en een jaar lang herstellen om weer op mijn oude niveau (denkniveau) terug te komen. En dat viel niet mee. Dat jaar heb ik op wilskracht doorstaan, zoals ik dat altijd al deed.
Wilskracht, mijn mannelijke energie, niet lullen maar poetsen, bracht mij toch altijd waar ik naartoe wilde.
Maar toch veranderde er toen iets in mij. Ik keek met een helikopter view naar mijn leven en wist wel wat ik anders wilde. Prioriteiten aanpassen. Thuis werd belangrijker dan werk.
En toch ging het afgelopen week weer mis. Mijn lichaam was er klaar mee om altijd maar aan te staan. Dus werd ik Maandagavond getrakteerd met heftige buikkrampen, doorstralend naar mijn rug. Vroeg naar bed, dan was het de volgende dag beter. Helaas, slapen was er die nacht en de nacht erna niet bij. Een houding kon ik niet langer dan 5 minuten volhouden. Moedeloos werd ik ervan. Oude angsten kwamen naar boven, ga ik wel of niet naar de spoedpost. De vorige keer was het duidelijk, nu voor mijn gevoel niet. Toch maar weer volhouden. Uiteindelijk Woensdag naar de huisarts met de conclusie een erg onrustige buik, bloed afname en een echo van de buik. Die dan in Nederland dus niet meteen op dezelfde dag kon en in mijn geval zelfs over het weekend werd getild. Vrijdag was ik er na het bloedprikken dan ook klaar mee en belde terug naar de huisarts, uiteindelijk die dag een spoedplek. Maar niks te zien. Alle organen zagen er goed uit. Alleen wat natuurlijk niet te zien was waren mijn darmen. Het bloed liet zien dat er een infectie had gespeeld, maar nu in zijn dalende lijn lag, opgelucht? Niet helemaal.
En daarom toch het verzoek tot verder onderzoek.
Voor nu ben ik weer even goed wakker geschud en voelt afgelopen week ook weer als een wake up call van het universum. Want ook wij leren nog elke dag uit de ervaringen in ons leven.
Ik heb mogen ervaren dat wanneer ik het niet kan een ander het overneemt.
Ik heb mogen ervaren dat rust nemen mijn hoofd helderheid geeft.
Ik heb mogen ervaren dat ik enorme lieve behulpzame partner heb die niet alleen de zorg voor onze dochter maar ook de bedrijven in zijn eentje kan dragen.
Maar wat ik vooral heb geleerd is dat er ondersteuning gevraagd mag worden.
Het is tijd om eerder te delegeren en niet pas wanneer je lichaam niet meer kan.
Ik vertrouw weer op mijn kompas en weet dat het mij de goede kant op zal leiden, als ik het maar blijf volgen.
