Daar zit je dan om 3:30 ’s nachts omdat je niet kon slapen en inspiratie had.
En laat dat nu net de lastigste eigenschap van inspiratie zijn. Je kunt het niet vaak op commando
binnen laten komen.
Laat ik nu nachtdiensten gewend zijn (14 jaar onregelmatig gewerkt als verpleegkundige) en morgen
een lege agenda hebben (tot dusver) en een dochter die meteen na school gaat spelen.
Dus even alle tijd morgen om te vertragen.
Maar zoals de titel al deed vermoeden. We gaan het over kwetsbaarheid hebben.
In Juli zijn Richard en ik alweer 12 jaar samen. En onze relatie heeft veel ups en downs gekend. De
downs waren vaak niet van het niveau baaldag of we vinden elkaar even een dagje niet lief.
De down’s bestonden uit dubbele hypotheken, werkenloosheid (ook beide tegelijk) burn
outs/depressies en voor mij een traumatische bevalling en een bacteriële meningitis.
momenteel worstelen wij met de rol als zakenpartners, naast de rol van man en vrouw en ouders van
Lily-Rose en Michael.
Hij heeft een enorme drive en pakt het liefste nu nog de nachttrein naar zijn doelen. En ik ben meer
relaxed en probeer volgens “de wet van de aantrekkingskracht” te denken. Denk dat hij meer de
formule 1 auto is die met piepende banden weg rijdt, vergeet tussendoor de pitstop te maken
omdat hij denkt dat hij anders niet kan winnen en dan zonder benzine 2 meter voor de finish blijft
stilstaan.
Hij vind mij vast meer zo’n stoomlocomotief die langzaam op gang komt, even van slag is als blijkt dat
een zware tak bovenop de rails ligt. Maar deze dan wel van het spoor afhaalt en bedenkt dat je daar
een hele mooie trapleuning van zou kunnen maken, maar die Richard dan wel even moet maken,
want dat kan ze niet (denkt ze) en ze niet altijd happig is op het aanleren van nieuwe dingen buiten
haar comfortzone.
De laatste tijd lag bij ons de overprikkeling en stress ons nogal in de weg. Niet gek als je de afgelopen
twee jaar omschrijft, Richard ging van zijn behandeling voor zijn 2 e burn out/ depressie naar de
droom om een eigen bedrijf op te zetten. En ik besloot na een weekje NLP dat het tijd was om mee
te gaan in die droom en het bedrijf samen op te zetten. In April zijn wij gestart en in December
stopte ik met mijn baan als verpleegkundige na 14 jaar. En dit zonder een concreet plan voor het
bedrijf. Een keuze waar ik wel even op heb liggen piekeren.
Er waren twee redenen om ervoor te gaan.
Maar naast de droom voelde deze stap ook als een noodzaak.
Ik was klaar, had voor mijn gevoel alles bereikt wat ik wilde binnen deze baan en voelde mij onder
prikkelt. Binnen het ziekenhuis, daar lag mijn ambitie niet. Dat was wel duidelijk. Maar wat dan.
De stap om na 14 jaar een nieuwe weg te kiezen was een hele grote. Maar het was tijd voor een
grote reset.
En wij mogen zeker niet klagen, het gaat goed. Er is voldoende werk. Het is dankbaar. Maar het is ook
onzeker. Je wilt immers een bepaalde richting op. Er is een toekomstbeeld. En om daar te komen.
Dat gaat met ups en downs.
Vanavond was er ineens een goed gesprek. Er hing een goede energie in de lucht, het voelde veilig.
Veilig om met elkaar in gesprek te gaan en alles tegen elkaar te mogen zeggen.
Je wensen, je doelen, je frustraties, je angsten, je onzekerheden. Het was er allemaal. Eigenlijk
relatietherapie maar dan zonder therapeut.
Een relatie is investeren, elkaar blijven ontdekken. En communicatie is daarbij het allerbelangrijkste.
Je bent immers niet geen rol, je bent ook nog een individu en die mag je nooit uit het oog verliezen.
